رهیافت اخلاقی به «بی تفاوتی» در روابط اجتماعی همسایگان

«بی تفاوتی» نسبت به دیگران به خصوص همسایه ها و بی اعتنایی به حوادث اجتماعی و سیاسی در جامعه از مسائلی است که امروزه با پیشرفت جوامع و توسعه شهرها و نیز دگرگونی ارزش ها، دامنه آن گسترش یافته و بیشتر عرصه های زندگی مردم را تحت تأثیر خود قرار داده است. این نوشتار می کوشد با رهیافت اخلاقی و با روش اسنادی و تحلیل محتوا، ناروایی «بی تفاوتی» در روابط همسایگی را با بهره گیری از آموزه ها ی قرآن، حدیث و استدلال های عقلی بازخوانی کرده و دلایلی را برای تقبیح رفتار «بی تفاوتی» ارائه کند تا زمینه ای برای اصلاح رفتارهای اجتماعی همسایه ها و فرصتی جهت ایجاد همدلی و همزبانی میان آن ها، فراهم کند. یافته های پژوهشی نشان می دهد که آموزه ها ی اخلاقی اسلام، بی تفاوتی را برنمی تابد. ناسازگاری «بی تفاوتی» با روح آموزه ها ی اسلامی و مخالفت با اصولی مانند: اصل مسئولیت، همبستگی اجتماعی، نظارت اجتماعی، اصل سودمندی و خیرخواهی، در کنار ناسازگاری با قواعد اخلاقی همچون: قانون تعمیم پذیری و قاعده زرّین، از دلایل ذکر شده در این مقاله است.